Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Επιτέλους χιόνι (συνέχεια)

Γύρισα από τη βόλτα μου χωρίς χιονάνθρωπο, στεναχωρέθηκα,
το χιόνι αντικαταστάθηκε από εκείνη την ψιλή ψιλή βροχούλα,
που σε τρυπάει ως το μεδούλι καθώς πέφτει από ψηλά κι ας είναι ελαφριά σαν πούπουλο.
Ακόμη πιο πολύ με στεναχώρησαν οι άνθρωποι.
Εκεί που χαιρόμουν το χιόνι, είχα σταματήσει κοιτώντας με το κεφάλι ψηλά
στον ουρανό αφήνοντας τις νιφάδες να μου χαϊδεύουν το πρόσωπο,
περνάει από δίπλα μου μία μαμά με ένα χαριτωμένο πιτσιρίκι
(δε θα ταν 5 ετών), χαμογελάω πάντα όταν βλέπω πιτσιρίκια,
αμέσως μετά όμως σταμάτησα, γιατί ανοίγει το στόμα του και λέει
"ηλίθιο χιόνι, ήταν ανάγκη να χιονίζει;"
Γιατί βρε πουλάκι μου, τι σου έκανε; μου ήρθε να του πω.
Η μαμά του
ούτε καν που μίλησε, δεν ξέρω αν το άκουσε, μπορεί να σκεφτόταν το φαγητό
που άφησε στο φούρνο και διάφορα άλλα τέτοια
και να μην είχε χρόνο να ακούσει τι έλεγε το αγγελούδι της (το κάνουν αυτό
οι άνθρωποι, δεν καταλαβαίνω γιατί)
και σκέφτηκα ότι αν άκουγα το ίδιο από τον δικό μου άγγελο, αμέσως θα καταλάβαινα
ότι κάτι δεν πάει καλά και θα του μιλούσα, θα τον άκουγα. Το πρόβλημα είναι ότι γενικά δεν ακούει ο ένας τον άλλο,
όχι ότι κουφαθήκαν όλοι ομαδικώς, ακούνε αλλά όχι πραγματικά.
Και μαθαίνουν να κάνουν
το ίδιο και τα παιδιά μας.
Μαθαίνουν την απάθεια, τη γκρίνια και είναι κι αυτά
στο δικό τους κόσμο. Τα παιδιά μιμούνται τους μεγάλους, ας μη τα αφήσουμε να μεγαλώσουν από τώρα (και μάλιστα άσχημα).
Ας τα βοηθήσουμε να ζήσουν την κάθε περίοδο της ζωής τους όπως πρέπει.
Μη τα φορτώνουμε με τα προβλήματά μας,
εμείς έχουμε υποχρέωση να τα μεγαλώσουμε,
εμείς τα φέραμε στον κόσμο και οφείλουμε να τους παρέχουμε όχι μόνο υλικά αγαθά.
Αλλά αγάπη,
φροντίδα,
κατανόηση.
Και μέσα από αυτά, γινόμαστε καλύτεροι κι εμείς.

Μ΄αυτά μου ήρθε στο μυαλό ένα βιντεάκι που είδα πρόσφατα


http://www.youtube.com/watch?v=5xlaAkD15Gk

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΧΙΟΝΙ!!!

Όταν χιονίζει, γίνομαι σα μικρό παιδί.
Και σήμερα χιονίζει, επιτέλους! Πάω μια βόλτα για να το χαρώ,
μέσα στην πόλη βέβαια, αλλά και μόνο που θα πέφτει πάνω μου το χιόνι,
για μένα είναι μεγάλη ευτυχία!
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια που φτιάχναμε χιονάνθρωπο, αλλά δε θέλαμε να είναι καρφωμένος σ΄ένα σημείο, γι΄αυτό τον φτιάχναμε πάνω στο έλκιθρο του αδερφού μου για να τον πηγαίνουμε βόλτα.
Πάω τώρα και αν το στρώσει και μπορέσω να φτιάξω έναν μικρό χονανθρωπάκο, θα τον βάλω στο αυτοκίνητο να τον πάω βόλτα.
(Υπόσχομαι ότι θα τραβήξω φωτογραφία)
Φεύγω τώρα.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

King of dance

Από τα αγαπημένα μου

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Εδώ είμαι κι εγώ

Πρώτη ολοκαίνουργια ανάρτηση.
Αν και τα τελευταία χρόνια έγραφα τις σκέψεις μου, δεν τις διάβαζε κανείς,
μόνο εγώ για να θυμάμαι κάποιες στιγμές που πέρασαν.
Μετά τα παράτησα (δε θυμάμαι γιατί) και όταν μετά ένα χρόνο, ήθελα να γράψω κάτι σε εκείνο το κόκκινο τετράδιο (ναι σε τετράδιο!), δεν το έβρισκα.
Έψαξα παντού,
έφαγα τον τόπο.
Πουθενά.
Έχασα τις σκέψεις μου, έλεγα και ξανάλεγα.
Αποφάσισα λοιπόν να γράφω πλέον με τον σύγχρονο τρόπο και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου, με όποιον από επιλογή ή από λάθος βρεθεί στη σελίδα μου. Εν τω μεταξύ βρήκα και το κόκκινο τετράδιο και έτσι επιλεκτικά πρόσθεσα και παλιότερες σκέψεις μου από τη μαύρη εποχή μου (είχα κι άλλα, αλλά είπα να μη μαυρίσω το τοπίο, χρονιάρες μέρες που είναι).
Ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω, ήταν για να μην ξεχνάω, όχι δεν υποφέρω από Alzheimer, υποφέρω από επιλεκτική μνήμη. Θυμάμαι μόνο τα καλά (φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα).
Ο λόγος που θα συνεχίσω να γράφω είναι για να καταγράφω και τα καλά ή ό,τι τελοσπάντων αξίζει προσοχή.

Αυτά είχα να σας πω, προς το παρόν.

Καλή χρονιά να έχουμε και πάνω από όλα υγεία,
επίσης να μη ξεχνάμε να εκτιμούμε όλες τις στιγμές μας, ακόμη και αυτές που θεωρούμε ασήμαντες.