Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Γυναικεία τσάντα



Δευτέρα αύριο και ετοιμάζω τα πράγματά μου, διαπιστώνω ότι στην τσάντα μου γίνεται φυσικά πανικός. Μόνο εγώ λείπω από μέσα:)
Το θέμα "τσάντα" μας απασχολεί όλες. Από τη στιγμή που έρχεται η ώρα να την αγοράσουμε,
τι μέγεθος;
βαλίτσας; μικρό; μεσαίο; μεγάλο;
τι χρώμα;
θα ταιριάζει με αυτά που έχω στη ντουλάπα;
τι σχέδιο;
τρίγωνο; τετράγωνο; ορθογώνιο;

Το πραγματικό πρόβλημα είναι όμως άλλο,
τί βάζουμε στις τσάντες μας;
τί στο καλό κουβαλάμε μαζί μας και γεμίζουν (όσο μεγάλες κι αν είναι);
Από όσο ξέρω δεν είμαι η μοναδική που γεμίζει την τσάντα της με κάθε είδους αηδίες (ή μήπως είμαι;).
Όταν έρχεται η ώρα να βρω πχ τα κλειδιά του αυτοκινήτου, υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα που βρίσκω κι αυτό που θέλω παίζει κρυφτό στον πάτο της τσάντας.
Και αυτό (βέβαια) συμβαίνει μόνο όταν βιάζομαι (α ρε Murphy εσύ φταις για όλα).
Τι κάνω; Τα αδειάσω όλα από μέσα (και συνήθως πάνω στο καπώ του αυτοκινήτου), για να μπορέσω να ανοίξω την πόρτα.
Πως γίνεται να βάζω μόνο τα απαραίτητα μέσα και μετά ως δια μαγείας να γεμίζει με διάφορα και να μη βρίσκω τίποτα, δεν ξέρω.
Τι είναι τα απαραίτητα για μένα;

Κλειδιά
Πορτοφόλι (χωρίς αυτό; ούτε στην τουαλέτα!)
Κινητό (μας έγινε απαραίτητο το ρημάδι)
Ατζέντα & στυλό (πως θα κανονίζω τα πολλά ραντεβού που έχω ;))
Χαρτομάντηλα (ιδίως τώρα που είμαι συναχωμένη)
Υγρά μαντηλάκια
Τσιγάρα & αναπτήρας (να δω πότε θα αποφασίσω να το κόψω, αν το αποφασίσω ποτέ)
Καραμελίτσες (η σοκολάτα θα λιώσει, είμαι γλυκατζού τι να κάνω;)
Ένα gadgetάκι που έχω (σφυρί που περιέχει κατσαβιδάκια και δε θέλω γέλια)
Liposan (μια και δεν είμαι fan του "βαψίματος")
άντε και στο τσακίρ κέφι να βάλω και κανένα κραγιονάκι μέσα.

Αυτή τη στιγμή έχει εκτός από τα παραπάνω, δεκάδες χαρτάκια - αποδειξούλες,
σκουπιδάκια (προτιμώ να τα βάλω στην τσάντα μου παρά να τα πετάξω κάτω αν δε βρω καλάθι),
πληρωμένους λογαριασμούς (και απλήρωτους... ωχ εδώ ήταν αυτός;),
το βιβλιάριο υγείας του παιδιού από προχθές που πήγαμε στο γιατρό).
Κοκκαλάκια, λαστιχάκια.
Πρόγραμμα του κινηματογράφου (φτου παλιό είναι).
Ε αυτό είναι η τσάντα του Sport Billy!



Καλά θα κάνω να τη βάλω σε μια τάξη γιατί ξεκινάει η εβδομάδα και .... θα ξαναγεμίσει.

Και μία ερώτηση, εσείς οι άντρες τι κάνετε χωρίς τσάντα;

Καλή εβδομάδα!!!

ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ




Μια καλημέρα ήθελα να πω.

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Λάθος αριθμός

Πόσες φορές την ημέρα σας τυχαίνει να απαντάτε στο τηλέφωνο και να είναι λάθος αριθμός;
Περισσότερες από μένα αποκλείεται. Σας προκαλώ.
Μια τυπική μέρα στη δουλειά μου αποτελείται από δεκάδες τηλεφωνήματα σχετικά με τη δουλειά και μες τον πανικό αυτό, τα δέκα-δεκαπέντε είναι σίγουρο ότι θα είναι λάθος.
Ξεκινάω την ημέρα μου προσπαθώντας να απαντήσω σε e-mails που καταφθάνουν συνέχεια και όλα έχουν την ένδειξη ΕΠΕΙΓΟΝ!!!
Πόσο τη μισώ αυτή τη λέξη....
Για να μη πολυλογώ λοιπόν, εκεί που είμαι πνιγμένη στη δουλειά, χτυπάει και πάλι η συσκευή του Alexander Graham Bell όπου μου ζητάνε απίστευτα πράγματα και η συνήθης απάντηση στο ότι έχουν κάνει λάθος στο τηλέφωνο είναι «εγώ; όχι δεν έκανα λάθος» (όχι, έκανα εγώ που απάντησα στο τηλέφωνο).
Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ είναι όταν απαντώντας στο τηλέφωνο ρωτάνε από την άλλη πλευρά "Τί είναι εκεί;" Θα ΄θελα πάρα πολύ να τους απαντήσω Μπ....λο, αλλά δε μου το επιτρέπει η ανατροφή μου, αφού όταν απαντάω στο τηλέφωνο αναφέρω το όνομα της εταιρείας, κανείς δεν ακούει, αλλά και να τ΄ακούσουν ρωτάνε "και τι κάνετε ακριβώς;" Επίσης θα ΄θελα να τους απαντήσω, αλλά με σταματάει πάλι η ανατροφή μου.
Αν δε ρωτήσουν τα παραπάνω, ζητάνε ό,τι να΄ναι:
-Τη μια λένε ότι μου έχουν αφήσει φούστα για μεταποίηση !?!?
-Την άλλη θέλουν ΕΤ3,
δημοσιογράφους,
τηλέφωνα οργανοπαιχτών που είδαν σε εκπομπή προχθές.
Γιατί ενώ στο πρόγραμμα έλεγε για μία εκπομπή δείξαμε άλλη;
(και άλλα τέτοια ευτράπελα)
-Ανταλλακτικά για Citroen μαύρο (έχω για κόκκινο σας κάνει;).
-Τη ΔΕΗ (δεν σας το έκοψα εγώ το ρεύμα!)
-Τον ΟΤΕ
-Γραφείο κηδειών (Παναγία μου!!)
-Το service για πλυντήρια, κουζίνες, κλιματιστικά
-Το λογιστήριο της ιδιωτικής κλινικής.
Τις προάλλες μου ζητάει μια κυρία το δωμάτιο τάδε, του νοσοκομείου, και το καλύτερο είναι ότι όχι μόνο δεν πίστεψε ότι έκανε λάθος στον αριθμό, αλλά αντ΄αυτού κατάλαβε ότι κάτι έπαθε ο ασθενής και τότε φωνές, κλάματα, κακό, "γιατί μου τον κρύβετε;" μου λέει.
Σκηνές απείρου (και απίστευτου) κάλους.
Τι τραβάμε κι εμείς του γραφείου!!!