I'm back!

Έλειπα για αρκετό καιρό, αλλά τώρα γύρισα.
Για λίγο βέβαια, αλλά γράφω και πάλι.
Μη νομίζετε ότι δεν διάβαζα τίποτα όλο αυτό το διάστημα, μάθαινα νέα σας, απλά δεν είχα διάθεση να εμφανιστώ, είχα τις "μαύρες" μου (όχι ότι τώρα είμαι καλύτερα...).
Είχα πολύ δύσκολη άνοιξη και ακόμη δυσκολότερο καλοκαίρι ως τώρα και αναμένονται βροχοπτώσεις, χιονοπτώσεις και η γκαντεμιά στο μεγαλείο της!!!
Και αναρωτιέμαι, γιατί μου πηγαίνουν όλα στραβά;
Και απαντώ μόνη μου, στραβά δεν πηγαίνουν μόνο σε μένα, δε συμβαίνουν μόνο σε μένα διάφορα, αλλά όλοι περνάνε το δικό τους γολγοθά σε κάποια στιγμή της ζωής τους.
Ήρθε και η δική μου ώρα (όχι πως θα ΄μενα απ΄έξω...).
Το γέλιο (και το κλάμα) είναι πως όλον αυτό τον καιρό δε μου ήρθε ένα ανάποδο, όλα μαζί ήρθαν (όπως συμβαίνει άλλωστε συνήθως), από το πιο μικρό χαζό μέχρι το πιο μεγάλο.
Δεν είναι ώρα τώρα, θα τα πω άλλη φορά...

Καλά να περνάτε και μη μου κάθεστε όλοι μέσα στον καύσωνα πάνω από ένα πληκτρολόγιο, μπροστά σε μια οθόνη...
Θα σας μαλώσω! είναι καλοκαίρι, σας περιμένουν διάφορα εκεί έξω, μη φοβάστε να τα ζήσετε, μην παραλείπετε να τα ζείτε.

Μου λείψατε
φιλιά πολλά!!!

Γυναικεία τσάντα

Δευτέρα αύριο και ετοιμάζω τα πράγματά μου, διαπιστώνω ότι στην τσάντα μου γίνεται φυσικά πανικός. Μόνο εγώ λείπω από μέσα:)
Το θέμα "τσάντα" μας απασχολεί όλες. Από τη στιγμή που έρχεται η ώρα να την αγοράσουμε,
τι μέγεθος;
βαλίτσας; μικρό; μεσαίο; μεγάλο;
τι χρώμα;
θα ταιριάζει με αυτά που έχω στη ντουλάπα;
τι σχέδιο;
τρίγωνο; τετράγωνο; ορθογώνιο;

Το πραγματικό πρόβλημα είναι όμως άλλο,
τί βάζουμε στις τσάντες μας;
τί στο καλό κουβαλάμε μαζί μας και γεμίζουν (όσο μεγάλες κι αν είναι);
Από όσο ξέρω δεν είμαι η μοναδική που γεμίζει την τσάντα της με κάθε είδους αηδίες (ή μήπως είμαι;).
Όταν έρχεται η ώρα να βρω πχ τα κλειδιά του αυτοκινήτου, υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα που βρίσκω κι αυτό που θέλω παίζει κρυφτό στον πάτο της τσάντας.
Και αυτό (βέβαια) συμβαίνει μόνο όταν βιάζομαι (α ρε Murphy εσύ φταις για όλα).
Τι κάνω; Τα αδειάσω όλα από μέσα (και συνήθως πάνω στο καπώ του αυτοκινήτου), για να μπορέσω να ανοίξω την πόρτα.
Πως γίνεται να βάζω μόνο τα απαραίτητα μέσα και μετά ως δια μαγείας να γεμίζει με διάφορα και να μη βρίσκω τίποτα, δεν ξέρω.
Τι είναι τα απαραίτητα για μένα;

Κλειδιά
Πορτοφόλι (χωρίς αυτό; ούτε στην τουαλέτα!)
Κινητό (μας έγινε απαραίτητο το ρημάδι)
Ατζέντα & στυλό (πως θα κανονίζω τα πολλά ραντεβού που έχω ;))
Χαρτομάντηλα (ιδίως τώρα που είμαι συναχωμένη)
Υγρά μαντηλάκια
Τσιγάρα & αναπτήρας (να δω πότε θα αποφασίσω να το κόψω, αν το αποφασίσω ποτέ)
Καραμελίτσες (η σοκολάτα θα λιώσει, είμαι γλυκατζού τι να κάνω;)
Ένα gadgetάκι που έχω (σφυρί που περιέχει κατσαβιδάκια και δε θέλω γέλια)
Liposan (μια και δεν είμαι fan του "βαψίματος")
άντε και στο τσακίρ κέφι να βάλω και κανένα κραγιονάκι μέσα.

Αυτή τη στιγμή έχει εκτός από τα παραπάνω, δεκάδες χαρτάκια - αποδειξούλες,
σκουπιδάκια (προτιμώ να τα βάλω στην τσάντα μου παρά να τα πετάξω κάτω αν δε βρω καλάθι),
πληρωμένους λογαριασμούς (και απλήρωτους... ωχ εδώ ήταν αυτός;),
το βιβλιάριο υγείας του παιδιού από προχθές που πήγαμε στο γιατρό).
Κοκκαλάκια, λαστιχάκια.
Πρόγραμμα του κινηματογράφου (φτου παλιό είναι).
Ε αυτό είναι η τσάντα του Sport Billy!



Καλά θα κάνω να τη βάλω σε μια τάξη γιατί ξεκινάει η εβδομάδα και .... θα ξαναγεμίσει.

Και μία ερώτηση, εσείς οι άντρες τι κάνετε χωρίς τσάντα;

Καλή εβδομάδα!!!

ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Μια καλημέρα ήθελα να πω.

Λάθος αριθμός

Πόσες φορές την ημέρα σας τυχαίνει να απαντάτε στο τηλέφωνο και να είναι λάθος αριθμός;
Περισσότερες από μένα αποκλείεται. Σας προκαλώ.
Μια τυπική μέρα στη δουλειά μου αποτελείται από δεκάδες τηλεφωνήματα σχετικά με τη δουλειά και μες τον πανικό αυτό, τα δέκα-δεκαπέντε είναι σίγουρο ότι θα είναι λάθος.
Ξεκινάω την ημέρα μου προσπαθώντας να απαντήσω σε e-mails που καταφθάνουν συνέχεια και όλα έχουν την ένδειξη ΕΠΕΙΓΟΝ!!!
Πόσο τη μισώ αυτή τη λέξη....
Για να μη πολυλογώ λοιπόν, εκεί που είμαι πνιγμένη στη δουλειά, χτυπάει και πάλι η συσκευή του Alexander Graham Bell όπου μου ζητάνε απίστευτα πράγματα και η συνήθης απάντηση στο ότι έχουν κάνει λάθος στο τηλέφωνο είναι «εγώ; όχι δεν έκανα λάθος» (όχι, έκανα εγώ που απάντησα στο τηλέφωνο).
Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ είναι όταν απαντώντας στο τηλέφωνο ρωτάνε από την άλλη πλευρά "Τί είναι εκεί;" Θα ΄θελα πάρα πολύ να τους απαντήσω Μπ....λο, αλλά δε μου το επιτρέπει η ανατροφή μου, αφού όταν απαντάω στο τηλέφωνο αναφέρω το όνομα της εταιρείας, κανείς δεν ακούει, αλλά και να τ΄ακούσουν ρωτάνε "και τι κάνετε ακριβώς;" Επίσης θα ΄θελα να τους απαντήσω, αλλά με σταματάει πάλι η ανατροφή μου.
Αν δε ρωτήσουν τα παραπάνω, ζητάνε ό,τι να΄ναι:
-Τη μια λένε ότι μου έχουν αφήσει φούστα για μεταποίηση !?!?
-Την άλλη θέλουν ΕΤ3,
δημοσιογράφους,
τηλέφωνα οργανοπαιχτών που είδαν σε εκπομπή προχθές.
Γιατί ενώ στο πρόγραμμα έλεγε για μία εκπομπή δείξαμε άλλη;
(και άλλα τέτοια ευτράπελα)
-Ανταλλακτικά για Citroen μαύρο (έχω για κόκκινο σας κάνει;).
-Τη ΔΕΗ (δεν σας το έκοψα εγώ το ρεύμα!)
-Τον ΟΤΕ
-Γραφείο κηδειών (Παναγία μου!!)
-Το service για πλυντήρια, κουζίνες, κλιματιστικά
-Το λογιστήριο της ιδιωτικής κλινικής.
Τις προάλλες μου ζητάει μια κυρία το δωμάτιο τάδε, του νοσοκομείου, και το καλύτερο είναι ότι όχι μόνο δεν πίστεψε ότι έκανε λάθος στον αριθμό, αλλά αντ΄αυτού κατάλαβε ότι κάτι έπαθε ο ασθενής και τότε φωνές, κλάματα, κακό, "γιατί μου τον κρύβετε;" μου λέει.
Σκηνές απείρου (και απίστευτου) κάλους.
Τι τραβάμε κι εμείς του γραφείου!!!

ΜΑΣ ΚΟΡΟΪΔΕΨΑΝ

Μας κορόιδεψαν!
Ναι, από παιδιά μας κορόιδευαν
όταν μας λέγαν παραμύθια
Μας κορόιδευαν
όταν μας έλεγαν
πως το καλό πάντα νικάει το κακό,
το δίκιο είναι καλύτερο από το άδικο
η τιμιότητα είναι αρετή,
τον άτιμο δεν τον θέλει κανείς
τα παιδιά είναι αθώα
Και τώρα
βλέπουμε τον κόσμο να είναι άνω κάτω
βλέπουμε τον ξεπεσμό σε όλο του το μεγαλείο
ο άτιμος επιβραβεύεται
το δίκιο δεν υπάρχει
τον καλό τον λένε και μαλάκα
τα παιδιά γίνονται τρομοκράτες
ή τουλάχιστο έτσι τα "βαφτίζουν" για να καθησυχάσουν
τη συνείδησή τους
Μας κορόιδεψαν.
Μας είπαν
πως όλα θα πάνε καλά
πως δεν θα υπάρχουν πόλεμοι
Μας κορόιδεψαν
μας κοροϊδεύουν
κι εμείς κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.
Λέμε ότι ο κόσμος δεν αλλάζει
και δεν κάνουμε τίποτα
Λέμε πως υπάρχει ελπίδα
πως όλα θα πάνε καλά
και επαναπαυόμαστε.
Κοροϊδευόμαστε

Τάσεις Φυγής

Προσπάθησα μάταια να κοιμηθώ. Αδύνατο. Τα μάτια μου λες κι έχουν ελατήρια και ανοίγουν από μόνα τους. Στριφογυρίζω ξαπλωμένη όπως είμαι, σαν εκείνη την ξύλινη χρωματιστή σβούρα που είχα βρει προχθές κάτω από το κρεβάτι. Το μόνο που καταφέρνω είναι να σκέφτομαι διάφορα. Και το ένα φέρνει το άλλο. Πράγματα βγαλμένα από τις ξεχασμένες γωνιές του μυαλού μου. Τι έπαθα; Αύριο (σήμερα πλέον) είναι η πρώτη μου μέρα στη δουλειά για φέτος. Σκέφτομαι συνέχεια ότι θέλω να φύγω, βαρέθηκα τα ίδια. Θα΄θελα να κάνω μια καινούργια αρχή και στη δουλειά. Θέλω να φύγω!!! Διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου και δε λένε να φύγουν. Μέχρι και να κάνω κοπάνα σκέφτηκα.
Δε με χωράει το κρεβάτι. Σηκώνομαι. Κοιτάω από το παράθυρο, δεν κυκλοφορεί ούτε γάτα στο δρόμο. Υπάρχει μία απίστευτη ησυχία. Έκανα αρκετές βόλτες μέσα στο σπίτι και μέσα στο διαδίκτυο.
Μετά θυμήθηκα.
Θυμήθηκα κάτι που διάβασα πριν καιρό και μου άρεσε. Έψαξα, το ξαναβρήκα και το ξαναδιάβασα. Δεν ξέρω γιατί αλλά για ένα περίεργο λόγο ηρέμησα όταν το ξαναδιάβασα. Τελικά μάλλον είναι αυτό που λέει το τραγούδι «όλα είναι στο μυαλό, πόνος και γιατρειά...», ο καθένας ερμηνεύει τα πράγματα διαφορετικά. Βλέπει αυτό που θέλει να δει. Ακούει αυτό που θέλει να ακούσει. Ηρεμεί κανείς και μόνο που διαπιστώνει ότι δεν είναι ο μόνος που νιώθει ή που σκέφτεται κάτι. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω.
Παραθέτω δύο τμήματα του κειμένου:
«Η κίνηση είναι το φαινόμενο που χαρακτηρίζει τη ζωή. Αέναα κινούμαστε, εξελισσόμαστε, στριφογυρνάμε. Ξεκινάμε από εδώ, φτάνουμε εκεί και όλοι οι σταθμοί ενδιάμεσα είναι τα ορόσημα της ζωής μας. Τί γίνεται όμως αν δεν μπορούμε να βρούμε καταφύγιο στους «σταθμούς» αυτούς; Δεν μπορούμε να παραμείνουμε, μόνο μια λύση υπάρχει - η φυγή. Και πάλι η κίνηση, χωρίς όμως αυτή τη φορά προδιαγεγραμμένη πορεία. Δεν πρόκειται πλέον για το ανέμελο περπάτημα του βολεμένου, αλλά για το πυρετώδες βάδισμα του απελπισμένου που προσπαθεί να τρέξει τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα τρέχουν οι σκέψεις του.
Στο τέλος, ο φυγάς κοιτά τη διαδρομή του και αυτό που βλέπει είναι πως παρά τις παρακάμψεις και τα ζικ-ζακ που έκανε, παρά τα δύσκολα και μοναχικά μονοπάτια που διάλεξε, στα ίδια μέρη έφτασε και αυτός με τους άλλους.» .....

.... «Είναι μπερδεμένη υπόθεση η φυγή. Μπορείς πάντα να είσαι αλλού και τα δυο σου πόδια να μην κουνιούνται ούτε βήμα. Μπορεί πάλι να φεύγεις συνέχεια και όμως να μένεις στην πιο νεκρική στασιμότητα. Μπορεί μισός να είσαι εδώ και μισός εκεί. Μπορεί να γεννήθηκες φευγάτος και γι΄αυτό όλη σου τη ζωή να επιστρέφεις. Μπορεί να φεύγεις μα να παίρνεις και αυτά που θα ήθελες να αφήσεις, μαζί σου, έτσι ώστε αυτό που συναντάς να είναι απαράλλαχτο μ΄ αυτό που άφησες. Μπορεί να φεύγεις απλά για την πάρτη σου. Μπορεί να φεύγεις και να θέλεις να πάρεις όλο τον κόσμο μαζί σου, σε ένα καλύτερο μέλλον.»

Μέχρι να τελειώσω αυτά που γράφω, άρχισαν να κυκλοφορούν και αυτοκίνητα.
Άντε και σε δύο ώρες ξημερώνει!

Καλημέρα!!!

πηγή:
http://www.angelfire.com/stars/parapono/fygh.htm
http://www.angelfire.com/stars/parapono/fygh3.htm

ΜΗΔΕΝ

...
Το μηδέν θα κάνω κύκλο κι εκεί μέσα θα χορεύω
Κι ας μην ξέρω που πηγαίνω, κι ας μην ξέρω τι γυρεύω
Τη ζωή μου μηδενίζω, πάει να πει πως ξαναρχίζω
Τη ζωή μου μηδενίζω, πίσω δεν ξαναγυρίζω
...


Κι εγώ μηδενίζω και δεν ξαναγυρίζω πίσω.
Ο γέγονε, γέγονε...
Τις μεγάλες αποφάσεις συνήθως τις παίρνω σε άσχετα χρονικά διαστήματα.
Φέτος θα τις πάρω από την αρχή, τι θα ακυρώσω, τι θα κρατήσω.
Και ξεκινάμε:
Τέρμα η κλάψα
Τέρμα η γκρίνια (αυτή που είχα τέλοσπάντων)
Τέρμα οι άνθρωποι που μου κάνουν κακό (έχει μείνει άραγε κανένας;)
Δεν κυνηγάω άλλο
παρέες,
φίλους,
οτιδήποτε άλλο...
γιατί αυτό που κατάλαβα είναι ότι όσο τρέχεις πίσω από κάτι,
τρέχει κι αυτό προς την ίδια κατεύθυνση, φεύγει με χίλια
και δεν το προλαβαίνεις, ιδίως αν είσαι απροπόνητος όπως κι εγώ.
Ξεκινάω γυμναστική (καλά λέμε και καμιά μ.... να περάσει η ώρα)
Αρχίζω μαθήματα κιθάρας (δε θέλω γέλια, ποτέ δεν είναι αργά!!!)
το υποσχέθηκα άλλωστε στον εαυτό μου κι εγώ τις υποσχέσεις μου τις τηρώ.
Και τέλος θα συνεχίσω:
α) τις προσπάθειες για να πάρω αυτή την αναθεματισμένη αύξηση (γιατί πως θα κάνω τα μαθήματα κιθάρας; να κάνω και 3η δουλειά δε λέει!)
β) να νανουρίζω το γιό μου πριν κοιμηθεί, κι ας έγινε 10 Μαϊων το αγγελούδι
μου (μάλλον αυτό πρέπει σιγά σιγά να το σταματήσω, τώρα που το καλοσκέφτομαι).

Καληνύχτα, λοιπόν.
Τώρα που τα έχω και γραπτά, θα πρέπει να τα τηρήσω οπωσδήποτε.
(το άλλο που πρέπει να κάνω είναι να κοιμάμαι νωρίς, γιατί το 2008, είχα βρυκολακιάσει).

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Αντί δικών μου σκέψεων,
σκέφτηκα να αναρτήσω τις ευχές που μου έστειλαν διάφοροι γνωστοί.
Εκτός λοιπόν από τα συνηθισμένα (καλή χρονιά, χρόνια πολλά, υγεία αγάπη ευτυχία κ.ο.κ.), έλαβα και τα εξής:
η πιο όμορφη:
"Για τη φετεινή χρονιά η ευχή είναι απλή:
Χτίζουμε ένα όμορφο μέλλον, αν ζούμε ένα όμορφο σήμερα,
γιατί το σήμερα γίνεται δυνατό παρελθόν που μας ορίζει."

η πιο αστεία:
"Σ΄όσους σε στεναχώρησαν εύχομαι
να καεί το δεντράκι τους,
η Θώδη να τους πει τα κάλαντα,
ο Αη Βασίλης να χέσει στο τζάκι τους,
οι τρεις μάγοι να ανατινάξουν τη γαλοπούλα τους
και να τους κάνει ποδαρικό ο Μητσοτάκης"

η πιο "ψαγμένη":
"στο 2008, η ιστορία έριξε βαριά τη σκιά της ταράζοντας τον λήθαργο των βεβαιοτήτων μας.
Στο 2009 να στηρίξουμε την ευτυχία μας στην τέρψη της ομαδικής δημιουργίας και της κοινωνικής υγείας"

και η τελευταία (χωρίς ετικέτα):
"Καλή χρονιά και ό,τι αγαπάτε... να το πάθετε το 2009"