Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Επιτέλους χιόνι (συνέχεια)

Γύρισα από τη βόλτα μου χωρίς χιονάνθρωπο, στεναχωρέθηκα,
το χιόνι αντικαταστάθηκε από εκείνη την ψιλή ψιλή βροχούλα,
που σε τρυπάει ως το μεδούλι καθώς πέφτει από ψηλά κι ας είναι ελαφριά σαν πούπουλο.
Ακόμη πιο πολύ με στεναχώρησαν οι άνθρωποι.
Εκεί που χαιρόμουν το χιόνι, είχα σταματήσει κοιτώντας με το κεφάλι ψηλά
στον ουρανό αφήνοντας τις νιφάδες να μου χαϊδεύουν το πρόσωπο,
περνάει από δίπλα μου μία μαμά με ένα χαριτωμένο πιτσιρίκι
(δε θα ταν 5 ετών), χαμογελάω πάντα όταν βλέπω πιτσιρίκια,
αμέσως μετά όμως σταμάτησα, γιατί ανοίγει το στόμα του και λέει
"ηλίθιο χιόνι, ήταν ανάγκη να χιονίζει;"
Γιατί βρε πουλάκι μου, τι σου έκανε; μου ήρθε να του πω.
Η μαμά του
ούτε καν που μίλησε, δεν ξέρω αν το άκουσε, μπορεί να σκεφτόταν το φαγητό
που άφησε στο φούρνο και διάφορα άλλα τέτοια
και να μην είχε χρόνο να ακούσει τι έλεγε το αγγελούδι της (το κάνουν αυτό
οι άνθρωποι, δεν καταλαβαίνω γιατί)
και σκέφτηκα ότι αν άκουγα το ίδιο από τον δικό μου άγγελο, αμέσως θα καταλάβαινα
ότι κάτι δεν πάει καλά και θα του μιλούσα, θα τον άκουγα. Το πρόβλημα είναι ότι γενικά δεν ακούει ο ένας τον άλλο,
όχι ότι κουφαθήκαν όλοι ομαδικώς, ακούνε αλλά όχι πραγματικά.
Και μαθαίνουν να κάνουν
το ίδιο και τα παιδιά μας.
Μαθαίνουν την απάθεια, τη γκρίνια και είναι κι αυτά
στο δικό τους κόσμο. Τα παιδιά μιμούνται τους μεγάλους, ας μη τα αφήσουμε να μεγαλώσουν από τώρα (και μάλιστα άσχημα).
Ας τα βοηθήσουμε να ζήσουν την κάθε περίοδο της ζωής τους όπως πρέπει.
Μη τα φορτώνουμε με τα προβλήματά μας,
εμείς έχουμε υποχρέωση να τα μεγαλώσουμε,
εμείς τα φέραμε στον κόσμο και οφείλουμε να τους παρέχουμε όχι μόνο υλικά αγαθά.
Αλλά αγάπη,
φροντίδα,
κατανόηση.
Και μέσα από αυτά, γινόμαστε καλύτεροι κι εμείς.

Μ΄αυτά μου ήρθε στο μυαλό ένα βιντεάκι που είδα πρόσφατα


http://www.youtube.com/watch?v=5xlaAkD15Gk

4 σχόλια:

George είπε...

Εξαιρετικό το βιντεάκι. Παιδιά δεν έχω καθότι αστεφάνωτος! αλλά έχω μιά ανιψιά την οποία θέλω να τη δω να μεγαλώνει και να γίνετε ένα αντίγραφο μου, ναι ναι η μετριφροσύνη μου δεν έχει όρια!
Ελπίζω όμως ότι πέραν αυτού να απόλαυσες τη βόλτα σου σε μία Θεσσαλονίκη τυλιγμένη σε αυτά τα μυστηριακά της πέπλα!

niki είπε...

Δυστυχώς εκεί που έκανα βόλτα, δεν στέριωσε η παραμικρή χιονονιφάδα, με το που έπεφτε στο έδαφος, τσουπ εξαφανιζόταν. Την άλλη φορά!

marianaonice είπε...

Ωωω!! όμορφη Θεσσαλονίκη!
Χρόνια πολλά Νίκι
Καλή Πρωτοχρονιά!
Χαίρομαι που σε γνώρισα!
:))

e-ioannis είπε...

καλη χρονιά !