Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Μαζεύω τα κομμάτια μου....

Μαζεύω τα κομμάτια μου, μου λείπει ένα, χάθηκε πριν ακριβώς εφτά μήνες.

Μου λείπει
Μου λείπει η φωνή του, το τραγούδι του που και στις πιο δύσκολες στιγμές έβρισκε τον κατάλληλο σκοπό και τον σιγοτραγουδούσε, μου λείπουν οι κόντρες μας για το παραμικρό (αγύριστα κεφάλια και οι δύο). Και δε θυμάμαι να του έχω πει πόσο τον αγαπώ, πόσο σημαντικός ήταν για μένα. Το καταλάβαινε, αλλά δεν του το έχω πει.
Ήθελα να είμαι ανεξάρτητη από τα 18 μου, να μην τον έχω ανάγκη, είχα μεγαλώσει, γιατί ήθελα να χαρεί όσα δεν μπόρεσε όταν ήταν νέος. Πατέρας στα 28 του, μετανάστης στη Γερμανία, δύσκολες εποχές.
Εκείνος ήθελε να μου προσφέρει όσα δεν του είχε προσφέρει ο δικός του πατέρας, λόγω των δύσκολων συνθηκών. Ήθελα να μην ασχολείται μαζί μου, για να ασχοληθεί με τον εαυτό του και τη μητέρα μου. Να χαρούν σαν ζευγάρι, τα παιδιά τους μεγάλωσαν και έκαναν δικά τους παιδιά. Εκείνος, παλιά γενιά, ζούσε μόνο γι΄αυτά. Τον στεναχωρούσαμε όταν δε ζητούσαμε τη βοήθειά του εγώ και τα αδέλφια μου. Και τώρα, ας ήταν εδώ και θα του ζητούσα συνεχώς βοήθεια (κι ας μη τη χρειαζόμουν). Να τον έκανα χαρούμενο.
Έχουμε μάθει να μην διαβάζουμε σωστά τα σημάδια. Δε βλέπουμε πραγματικά τι ευχαριστεί τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε, αλλά ενεργούμε έτσι όπως νομίζουμε ότι τους ευχαριστεί. Δεν επικοινωνούμε πραγματικά. Είναι και ο εγωισμός. Προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε κάτι που βλέπουμε ξεκάθαρα, εμείς είναι-δεν είναι γρίφος, το αντιμετωπίζουμε σαν ένα μυστήριο που πρέπει να λύσουμε και να βρούμε τι υπάρχει πίσω από αυτή την πεντακάθαρη εικόνα. Θέλουμε να δυσκολεύουμε τη ζωή μας. Ασχολούμαστε με μικρότητες τον περισσότερο καιρό και χάνουμε το χρόνο μας.
Τα πράγματα είναι απλά, εμείς τα κάνουμε δύσκολα. Είναι σαν να έχεις να πας από το σαλόνι στην κουζίνα και να πηγαίνεις μέσω Αυστραλίας γιατί σκέφτεσαι ότι το πιο απλό δε μπορεί να είναι και σωστό.
Μέσα σε λίγους μήνες στη ζωή μου ήρθαν τα πάνω, κάτω
Κάτι τέτοιες στιγμές αναθεωρείς τα πάντα και σκέφτεσαι διάφορα.

Γέννηση
Θάνατος
Αρχή
Τέλος
Η ζωή στο ενδιάμεσο,
Ζωή
Τη θεωρούμε δεδομένη
Πάντα τα σημαντικά
θα γίνουν αύριο, γιατί…
το αύριο θα περιμένει
όσα δεν κάναμε στο σήμερα,
γιατί όλα τα αφήνουμε
στο αύριο
«έλα μωρέ, χαθήκανε οι μέρες;»
κι ασχολούμαστε με
Μικρότητες…
Τι σου είπα - τι μου είπες
Όσα έκανα δεν έκανες
Αστειότητες…
Δεν έχω ό,τι έχεις
Δεν έχεις ό,τι έχω
Γελοιότητες…
Την κουτάλα ποιος θα πάρει
Στην καρέκλα ποιος θα κάτσει
Αλήθειες – ψέματα
Όλα ένας μύλος
Μπερδεμένα τα πάντα
Σημαντικά κι ασήμαντα
Χιδαιότητες
Ηλιθιότητες
Μικρομεσαίες αντιλήψεις
Και που είναι οι ελλείψεις;
Στη ζωή μας
Στην καρδιά μας
Στα όνειρά μας
Στις αξίες μας
Στην ίδια τη ψυχή μας
Και όταν μας χτυπήσει την πόρτα
η αλήθεια της ζωής
αναθεωρούμε...
μα τότε είναι αργά
Η ζωή δεν είναι
Ηλεκτρονικό παιχνίδι
να μπορείς να ξαναπαίξεις
με τη δεύτερη ζωή.
Ευκαιρία δεν θα έχεις
να διορθώσεις
όποια λάθη έχεις κάνει
όσα δεν πρόλαβες να κάνεις
ή τα έκανες αλλιώς
«κατεβαίνει ο γενικός»
και
ΤΕΛΟΣ

3 σχόλια:

KitsosMitsos είπε...

Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά θα ζει όσο τον θυμάστε. Και η ζωή συνεχίζεται...
Καλημέρα

elph είπε...

Σφίγγεις τα δόντια και προχωράς. Το σημάδι στην καρδιά και το κενό πάντα μένει. Αλλά προχωράς.....

Ανώνυμος είπε...

δυσκολα πολυ...